Blog o kobietach i psychologi

Zazwyczaj pierwsze są do kitu, ale dalej idzie jak z płatka. Tak jak wszystko co pierwsze, nieznane i pod znakiem zapytania, może okazać się chłamem. A tu, wiadomo, mąka, mleko, woda, jaja. Tylko w jakiej proporcji? Czego jest za dużo, czego jest za mało. Kwestia wprawy i doświadczenia. Potem tylko dobra patelnia, dobre oko autora i można smażyć. Co niektórzy przewracają je w powietrzu, ale to dla wtajemniczonych. Nadzienie wedle gustu, na słodko, z dżemem, z jabłkami, na ostro, z mięsem, z farszem do krokietów. Ale te cudownie potencjalnie naleśniki są tylko pretekstem do szerszego spojrzenia na świat.

Niekoniecznie to, co jest dobrze dobrane, w odpowiednich proporcjach, a nawet wspaniale usmażone, może być smaczne i do zjedzenia. To tak jak dbasz o kogoś całymi latami, dobierasz, przebierasz, starasz się, by z całego tego dbania wyszło coś fajnego. Potem jeszcze smażysz tego kogoś w ferworze chwały. Próbujesz łechtać jego próżność, by "doszedł". I co?Okazuję się, że się usmażył owszem, ale za bardzo. Spalił się ten ktoś i jest do niczego. Na nic twoje starania. Chciałbyś coś uratować, wyjąć "nadzienie". Niestety zostają tylko flaki, przepraszam powłoka lub w naleśnikowym nazewnictwie"ciasto".

Początki znajomości można by nazwać dość tandetnymi jak na XXI wiek. Dlatego też zbędnym byłoby opisywanie tych chwil używając nieszablonowych, wyszukanych słów nadających całemu początkowi charakter niezwykłej Szekspirowskiej miłości.
A więc ich swatką był Internet , najpopularniejszy wirtualny komunikator – wygodny bo posługujący się podziałem na różnorodność ludzkich osobowości.

W XXIw. gdzie ilość żelu na głowie, świadczy o "pozycji w hierarchii" oraz ilości "lachonów" jakie dany osobnik może sobie przywłaszczyć, trafiają się romantyczni i wrażliwi którzy wierzą w nieskalaną miłość. Miłość która potem kończy się sesją z żyletką. Przez złośliwych nazywani "ciotą" lub "emo boyem" uparcie sądzą że pomimo wszelkiego zła na świecie idealna miłość istnieje a te rozwody to jakaś patologia.

Taki osobnik nie bierze nawet pod uwagę że może być zraniony przez kogokolwiek, bo przecież "ja jestem w porządku to i inni na pewno również będą". Nasz bohater uporczywie pisze wiersze o niesprawiedliwości świata, odrzuceniu, braku tolerancji i złamanym sercu. Dramatycznie wyje razem z wokalistą My Chemical Romance gdy prawdziwi "faceci" mają zajęcia, z picia piwa i wplatania zgrabnych słów rozpoczynających się na literę K w swe jakże romantyczne zdania, na które leci każda panna, w owych zdaniach wspomniane słowo na K pełni funkcję podmiotu lub przecinka. Naszego bohatera zdobi wyciągnięty sweter i ciemne jeansy o które tak długo prosił mamę, gdyż ta każe mu ubierać się w jasne kolory bo tak brunetom pasuje.

Próby znalezienia tej jedynej zazwyczaj zaczynają się i kończą tak samo, czyli nagle. Wspomniany osobnik po prostu spostrzega niewiastę i niepewnym krokiem zbliża się do niej po czym wypowiada zgrabne "Cześć" i resztę formułki. Życie naszego bohatera nabiera barw i oddaje się swojej wybrance w każdym aspekcie, to nic że ona używa go jako chłopca na posyłki czy osobistego "towarzysza na kilka minut" bo ona przecież ma chłopaka którego tak bardzo kocha, co wcale nie przeszkadza jej wybierać się na różne imprezy z naszym bohaterem. Gdy przychodzi cudowne rozczarowanie czyli gdy nasz bohater liczy że niewiasta odwzajemni jego uczucie i wreszcie będzie mógł do doświadczeń życiowych dopisać "pocałunek" musi przejść przez skomplikowany proces uświadomienia sobie sensu zdania "Ej wiesz co, nie sorry." lub coś w ten deseń. Zdesperowany i załamany romantyk spędza całą noc drąc się razem z wokalistą wspomnianego wyżej zespołu, i ozdabianiu swoich bladych dłoni kolejną porcją pasków dzięki wynalazkowi firmy Wilkinson.

Oczywiście za jakiś czas nasz bohater zaczyna czuć się lepiej i historia znowu się powtarza.

Raz w życiu kiedyś się zakochałam. A było to dawno i daleko, i nie było prawdą. Jestem kobietą zrzędliwą, czasami zgorzkniałą i niechętnie patrzącą na zakochanych ludzi, a patrząc na nich widzę "anioły i amory" i okazując sobie publicznie uczucia to tak jakby bezwstydnie chodzili nago po ulicy. Lubię kolor czerwony, ale nie wszędzie...uderzając i rażąc mnie w oczy jak narkomana będącego na głodzie, a jestem nim.

Jestem narkomanem na głodzie potrzebującym się zakochać i dlatego też nienawidzę walentynek. Ignoruję ten dzień co roku od kilku lat bo nie jestem w nikim zakochana, nie byłam zakochana i podejrzewam, że długo nie będę. Ale czy naprawdę tak zależy całemu otoczeniu na moim zakochaniu? Czy muszę dostać od faceta kwiatka gnijącego mi w wazonie przez następne sześć tygodni, czy muszę dostać czekoladki, aby najeść się nimi, czy muszę dostać misia bo nie mam do kogo się przytulać, czy muszę dostać największego w mieście lizaka w kształcie serca świadczącego jak bardzo ktoś mnie kocha? Mam to gdzieś...

Czasami w ogóle zastanawiam się nad pojęciem "miłość" i w każdej z analiz sprowadza się ono do seksu więc patrząc trochę abstrakcyjnie miłość to seksualny pociąg do innej istoty żywej, i tutaj się zatrzymam. Dlaczego pociąg seksualny u każdego innego ssaka sprowadza się tylko do reprodukcji, a z człowiekiem miałoby być inaczej? Otóż powiem Wam , że nie wiem bo ja osobiście w miłość nie wierzę, tylko we wspólne porozumienie się i życiowe chodzenie na kompromisy - w łóżku też.

Skoro moje psiapsiółki w pary są połączone i w te pary wszystkie samotnice są wpatrzone. A życie bez połówki jest jak but bez drugiej sznurówki.
Jak można gdzieś wyjść, skoro po małej mieścinie samej szwendać się nie wypada. A moja mieścina to odległa kraina w której rządzą mity i stare kobity. Te które w samotną dziewczynę plotami strzelają i historie za 5 groszy wciąż wymyślają.

Stan bycia wolnym, w wieku 28 lat jest wręcz stanem agonnym. Bo najwyższa pora bym znalazła do siebie swojego amatora. Szkoda że nie jestem z Warszawy z tej wielkiej potężnej "wawy". Tam bym się singlem nazywała i robić bym mogła co tylko bym chciała. Miała bym koleżanki które by mnie lubiły i wspólnie na imprezy do klubów byśmy chodziły.
Tam rzeczywistość jest inna a samotna dziewczyna nie jest niczemu winna. Przecież sama tak wybrała i sama się singlem nazwała.

Model singla jest bardzo popularny, szczególnie w dużych miastach. Ludzie wolą żyć w pojedynkę bo po prostu jest to wygodne. Nie ma odpowiedzialności i nie trzeba się z nikim niczym dzielić a wszystko co robimy, robimy na własną odpowiedzialność.
Nie wiem dlaczego wielu ludzi wybiera taki model życia, być może spowodowane jest to tym, że nie możemy znaleźć sobie stałego partnera. Bądź boimy sie stałych związków i wolimy zmieniać partnerów bez większej odpowiedzialności za nich. Często taki układ, bez zobowiązań więcej ma szans na przetrwanie niż byśmy przestrzegali w nim jakiekolwiek zasady.

Singiel kojarzy mi się z utworem muzycznym, z piosenką wydaną przez jakiegoś wykonawcę. Taki singiel na rynku utrzymuje się i długo i krótko ale nigdy nie na stałe bo zalewają go inne pojedyncze kawałki a on sam staje się nie modny. Tak samo jest z singlami ludźmi, są i długo i krótko ale po wielu latach tej samotnej tułaczki pewnie pojawia się rozczarowanie swoim wyborem.
Po mimo to, należy szanować ich decyzję, bo wybór singla jest wyborem kogoś wielu przemyśleń i kogoś rozważań na temat życia.